بعنوان هرپس نیز شناخته شده است. ویروس هایی از خانواده هرپس ویریده هستند که دارای ژنوم DNA دو رشته ای خطی هستند که در یک پوشش پروتئینی به نام کپسید قرار می گیرد و سپس لایه ای به نام تگومنت کپسید را می پوشاند و در نهایت دو لایه لیپیدی به نام انولوپ از ویروس محافظت می کند. این دو لایه لیپیدی حاوی گلیکوپروتئین هایی هست که در اتصال و ورود ویروس به سلول میزبان نقش موثری دارند (gB, gC, gD, gH, gL). معمولاً ویروس به دلیل داشتن پوشش لیپیدی در درجه حرارت اتاق یا خشک کردن کشته میشود.
ویروس هرپس به دو نوع تقسیم بندی می شود: HSV-1, HSV-2 که نوع 1 بیشتر به هرپس دهانی و نوع 2 به هرپس ژنیتال یا تناسلی معروف است. شایع ترین مشکلاتی که هرپس 1 ایجاد می کند شامل: تب خال دهانی و لبی است و هرپس نوع 2 باعث ایجاد زخم در ناحیه تناسلی می شود. دوره کمون این بیماری یک هفته است. بین HSV-1 و HSV-2 شباهت های زیادی وجود دارد که باعث می شود افتراق بالینی آنها بسیار مشکل باشد.
ویروس از طریق گلیکوپروتئین های سطحی خود به گیرنده های خود در سطح سلول که غالبا هپارین سولفات هستند متصل می شود. سپس غشای لیپیدی ویروس با غشای سلول ادغام می شود و با ایجاد منفذی در غشاء سلول، کپسید حاوی ژنوم ویرس وارد سیتوپلاسم می شود و به هسته سلول می رود. در هسته سلول ژنوم ویروس آزاد شده و همانند سازی انجام می دهد و همه پروتئین های لازم برای تشکیل ویروس جدید ساخته می شود و سپس ژنوم حاوی کپسید پروتئینی از هسته خارج شده و پوشش لیپیدی خود را بدست آورده و از سلول جوانه می زند و به این ترتیب می تواند سایر سلول های سالم را نیز آلوده کند.
اما این همانند سازی لیتیک lytic ویروس است که منجر به تولید ویروس جدید میشود، در حالی که فرم خاموش یا latent نیز دارد که در سلول های عصبی بیشتر اتفاق می افتد و ژنوم ویروس در کروموزوم سلول ادغام می شود و برای مدت های طولانی نهفته باقی می ماند. مراحل همانند سازی هرپس ویروس را می توانید در شکل زیر مشاهده کنید.
متاسفانه ویروس هرپس حتی وقتی هیچ علامتی از بیماری وجود ندارد میتواند به دیگران منتقل شود و بسیار مسری است. عفونت مجدد می تواند از طریق تماس دست از ناحیه آلوده به سایر نقاط پوست با خاراندن یا مالیدن پوست منتقل شود. HSV-1 از طریق ترشحات یا زخم روی پوست و از طریق بوسیدن، اشتراک مسواک یا خوراکی نیز می تواند منتقل شود. HSV-2 عموما از طریق تماس جنسی با فرد آلوده منتقل می شود. از آنجایی که HSV-2 میتواند از طریق مادر به نوزاد در حین تولد منتقل شود، زنان باردار مبتلا به هرپس تناسلی باید تحت نظر پزشک باشند و حتی ممکن است به انجام سزارین توصیه شوند. استرس، ضعف سیستم ایمنی، تماس جنسی پرخطر و تماس پوست با پوست از عوامل شایع تسهیل انتقال هرپس ویروس هستند (شکل زیر).
هرپس ویروس سلول های عصبی را آلوده می کند و در این سلول ها بصورت مخفی در می آید. با تحریک و فشارهای عصبی ویروس از حالت خفته خارج می شود و فعال میشود. ویروس بعد از فعال شدن در سلول های عصبی از طریق شاخه های عصبی به پوست می رود و در آنجا تکثیر می کند که منجر به ایجاد تب خال می شود که به این حالت عود مجدد بیماری می گویند. ویروسهای هرپس سیمپلکس میتوانند مناطق مختلفی از بدن را آلوده کنند مانند ایجاد ضایعات در دهان و گلو، التهاب قرنیه و ملتحمه چشم (کراتوکونژکتیویت)، تب خالهای پوستی و انسفالیت .
حتی اخیرا بعنوان عامل تشدید کننده آلزایمر یا فراموشی نیز شناخته شده است. بطوری که پژوهشگران تایوانی میگویند اگر افرادی که در مراحل اولیه ابتلا به آلزایمر هستند داروهای ضدویروس هرپس را مصرف کنند، احتمال توسعه و گسترش این بیماری در آنها تا ۱۰ برابر کاهش مییابد. (خبرگزاری فارس). عفونت های هرپس ویروس نوع 1 دامنه وسیعی از بیماری ها را شامل می شود از جمله:
آلزایمر
بسته به نوع هرپس ویروس 1 فاکتورهای خطر برای عفونت هرپس 1 متفاوت است. بطور مثال در مورد هرپس لبی هر فعالیتی که باعث تماس فرد با بزاق بیمار بشود یک فاکتور خطر محسوب می شود. یا مثلا ریسک فاکتورها در تب خال انگشت در بچه ها مکیدن انگشت شست و جویدن ناخن است. در مورد انسفالیت جهش در ژن های خاص سلولی می تواند عامل خطر باشد.
برای تبخال هنوز درمان قطعی وجود ندارد و اگر ویروس وارد بدن شود تا پایان عمر همراه شخص خواهد ماند و در هنگام ضعف سیستم ایمنی بدن بروز مینماید. اگرچه در برخی بیماران و پس از چندین سال عود بیماری، به ناگهان تظاهر مجدد تبخال از بین میرود اما همچنان ناقل ویروس به دیگران خواهند بود. علت ۸۰ درصد ضایعات دستگاه تناسلی خارجی و مبهل، HSV-2 میباشد. ۲۰ درصد بقیه حاصل عفونت HSV-1 میباشد.
معمولا وجود عفونت هرپس ویروس از روی علائم قابل تشخیص است و نیازی به انجام تست تشخیصی وجود ندارد ولی در مواردی که علت ضایعه مشخص نباشد انجام تست توصیه می شود. انجام تست هرپس ویروس، سایتومگالوویروس، توکسوپلاسما و روبلا (سرخجه یا سرخک آلمانی 3 روزه) در قالب آزمایشی به نام TORCH انجام میگیرد. روش های تشخیصی برای هرپس ویروس شامل:
یک نتیجه مثبت آنتی بادی IgM علیه HSV-1, HSV-2 نشانگر عفونت فعال یا عفونت اخیر میباشد. یک نتیجه مثبت آنتی بادی IgG علیه HSV-1, HSV-2 نشانگر عفونت عفونت قبلی است. افزایش قابل ملاحظه در میزان آنتی بادی IgG، حاصل از مقایسه نتیجه بیماری حاد با بهبود یافته، می تواند نشانه عفونت فعال یا اخیر باشد. نتایج آنتی بادی HSV منفی در فردی که با ویروس تماس داشته است نشانه این است که زمان مناسبی برای تست نبوده است چون میزان آنتی بادی به حد اندازه گیری نرسیده است و باید تکرار شود.
IgM برای تعیین عفونت حاد بیشتر کاربرد دارد (قابل تعیین تا 10 روز پس از عفونت) و اگر به همراه IgG مثبت شد ممکن است دوره عود مجدد عفونت اتفاق افتاده باشد. در موارد عفونت با هرپس ژنیتال یا HSV-2 نیز IgG قابل تعیین است. تنها راه این که این IgG متعلق به کدام ویروس است، هرپس تناسلی یا دهانی، بررسی علائم بیماری است. از آنجایی که تولید آنتی بادی IgG حدود 16-12 هفته طول می کشد بنابراین ممکن است جواب منفی کاذب علیرغم وجود عفونت مشخص شود که باید دوره پنجره را در نظر گرفت و آزمایش دوباره تکرار شود.
در شکل بالا دوره های تشخیص آنتی بادی علیه ویروس هرپس سیمپلکس را نشان می دهد. در صورتی که تست IgM مثبت شود و IgG منفی شود احتمالا علامت وجود عفونت اخیر ویروس هرپس است. هرچند ممکن است مثبت کاذب باشد و اگر فرد هیچ علامتی نداشته باشد مدتی بعد دوباره باید تست IgG را تکرار کرد.
عفونت هرپس ویروسی به طور کامل نمی تواند درمان شود و تنها با کاهش علائم میتوان نشانه ها را تسکین داد. در واقع هدف از درمان پیشگیری از گسترش عفونت، کنترل بیماری، کاهش بروز خطرات، کاهش درد، شروع برنامههای آموزشی و مشاورهای و استفاده از داروهای ضد ویروسی است. از جمله داروهای موثر برای عفونت هرپس ویروسی:
چندین واکسن نوترکیب یا ریکامبیننت در حال حاضر مورد بررسی قرار گرفته است. شواهدی بدست آمده که نشان می دهد ممکن است این واکسن ها بتوانند میزان شیوع و شدت عود مجدد بیماری را کاهش دهند اما قابلیت آنها در پیشگیری از عفونت اولیه با هرپس ویروس هنوز تائید نشده است. البته جلوگیری از عفونت اولیه بیشتر در بیماران با ضعف سیستم ایمنی اهمیت بیشتری دارد. در حال حاضر بیشتر این واکسن ها روی حیوانات آزمایش شده اند و آزمایشات بیشتری نیاز است تا مورد تائید برای استفاده در انسان قرار بگیرد.
برای پیشگیری از انتقال این ویروس، افرادی که دچار هرپس شده اند باید از تماس نزدیک مثل بزاقی یا جنسی با افراد دیگر اجتناب کنند. کسی که یک بار به هرپس (HSV-1) مبتلا می شود دوباره می تواند این بیماری را بگیرد منتها این بار مستعد عفونت تناسلی با HSV-2 نیز میباشد. بنابراین توجه به نکات و روش های پیشگیری مثل استفاده از کاندوم در ایجاد رابطه جنسی مهم است.
ترجمه و تنظیم: واحد R&D آزمایشگاه وحید، دکتر لیلا موسوی زاده، دکتر محمد وحید دستجردی