ادرار و سیستم ادراری (قسمت ششم)

بیلی روبین که از تجزیه هموگلوبین ایجاد می شود پس از انتقال به روده از طریق عملکرد آنزیم های باکتریایی روده به اوروبیلینوژن تبدیل می شود. مقادیری از اوروبیلینوژن به صورت اوروبیلین دفع شده و مابقی آن مجددا جذب جریان خون شده و به کبد می رود. در کبد اوروبیلینوژن به عنوان اجزای سازنده اسیدها و نمک های صفراوی به کار گرفته می شود. یک مقدار بسیار ناچیز از اوروبیلینوژن از طریق جریان خون به کلیه ها منتقل و دفع می شود. 

برخلاف بیلی روبین ، اوروبیلینوژن بی رنگ است و اندازه گیری آن یکی از حساس ترین تست ها برای تعیین اختلالات عملکرد کبد است. هرعاملی که سبب افزایش تولید بیلی روبین گردد و هر بیماری که باعث اختلال در بازجذب اوروبیلینوژن توسط کبد شود، موجب افزایش اوروبیلینوژن ادرار می گردد. افزایش مقادیر اوروبیلینوژن یکی از سریع ترین نشانه های بیماری های کبدی و اختلالات همولیتیک است.

عدم وجود اوروبیلینوژن از نظر تشخیصی قابل توجه است و نشان دهنده انسداد صفراوی است. به این معنی که اگر اوروبیلینوژن منفی و بیلی روبین مثبت باشد اختلال در مسیر دفع بیلی روبین (مجاری صفراوی) است. اگر اوروبیلینوژن مثبت و بیلی روبین منفی  باشد، مشکلی در مسیر دفع نیست و افزایش بیلی روبین به دلایل مختلف مثل یرقان یا همولیز داخل عروقی ( آنمی همولیتیک ) عامل مثبت شدن اوروبیلینوژن می باشد. حداکثر غلظت اوروبیلینوژن طبیعی در ادرار برابر  1mg/dl است در حالی که میزان طبیعی دفع اوروبیلینوژن روزانه در ادرار 0.2­ _ 2.5 mg/dl می باشد. افزایش دفع اوروبیلینوژن ادرار به بیش از 1mg/dl در ناهنجاری های همولیتیک و بیماری های کبدی شایع می باشد.