هنوز روشی برای اندازه‌گیری کمی فیبرینوژن توصیه نشده است. روش‌های متداول شامل؛ آزمایش‌های توربیدیمتریک، اندازه‌گیری پروتئین قابل انعقاد، رسوب یا دناتوراسیون،Clauss  و تکنیک‌های ایمونولوژیک هستند. اغلب روش‌های اندازه‌گیری فیبرینوژن در حضور مقدار زیاد ترومبین طراحی شده‌اند. اندازه‌گیری وزن لخته بر اساس روش‌های وزن سنجی یا gravimetric   به‌دلیل وجود مهارکننده‌ها و عدم‌ تشکیل لخته توصیه نمی‌شود. روش‌های کدورت‌ سنجی براساس رسوب‌دهی فیبرینوژن با مواد رسوب‌دهنده نیز به دلیل عدم اختصاصیت و تداخل بسیار زیاد با سایر مواد به کلی منسوخ شده‌اند.

روش کلاوس (Clauss) :  

روش Clauss میزان تبدیل فیبرینوژن به فیبرین را در حضور مقادیر زیاد ترومبین اندازه‌گیری می‌کند. این روش سریع و حساس به عنوان روش انتخابی اندازه‌گیری فیبرینوژن معرفی شده‌است. در انعقاد طبیعی خون، فیبرینوژن در حضور آنزیم ترومبین به فیبرین تبدیل می‌شود. این تبدیل در یک فرآیند دو مرحله‌ای صورت می‌گیرد.

مرحله اول، پروتئولیز فیبرینوپپتیدهای A و B با واسطه ترومبین است که از زنجیره‌های  αو β فیبرینوژن بدست می‌آید. فیبرینوپپتید A ،سریعتر از B تجزیه می‌شود. بعد از آزاد شدن فیبرینوپپتیدها، فرم فیبرینوژن حاصل در اصطلاح “منومرفیبرین” نام دارد.

در مرحله دوم، این منومرها خود به ‌خود پلی‌مریزه می‌شوند و اجتماعاتی از پلیمرهای نامحلول فیبرین را تشکیل می‌دهند. تشکیل پلیمرهای نامحلول فیبرین در آزمایشگاه به عنوان نقطه پایان واکنش تشخیص داده می‌شود. زمان تشکیل لخته در پلاسما رقیق شده، نسبت عکس با غلظت فیبرینوژن پلاسما دارد به شرطی  که ترومبین با غلظت زیاد استفاده شود. ترومبین با غلظت فراوان به پلاسمای رقیق اضافه می‌شود و زمان لازم برای تشکیل لخته ثبت می‌گردد.